Czy wiemy, iż ochrona i konserwacja dziedzictwa architektonicznego czyli zabytków architektury, polega na takich działaniach, które zapewniają dalsze przetrwanie tym dziełom i przekazanie ich następnym pokoleniom w całości bez skażeń i istotnych przekształceń ?
Tylko w takiej formie zabytki są elementami dziedzictwa kulturowego, jako nośniki wartości dokumentalnej, charakterystycznej dla danego okresu historycznego. Tym samym są dokumentem epoki w której powstały - a jak wiemy, dokument posiada tylko wtedy wartość, gdy jest oryginalny - autentyczny i nie przekształcony - czyli nie sfałszowany.
RESTAURACJA
Restauracja to zespół prac mających na celu przywrócenie, względnie spotęgowanie wartości artystycznych, historycznych zabytku lub nadanie mu wartości użytkowych, za pomocą metod wypracowanych na bazie odpowiednich technik.
Przy wykonywaniu tych prac obowiązują wskazania współczesnej teorii konserwatorstwa, szczególnie zaś zasada maksymalnego poszanowania oryginalnej substancji i ograniczenia zakresu podejmowanych zabiegów do niezbędnego minimum. Zabiegi restauracji stosuje się w zabytkach prawie zawsze łącznie z zabiegami ich konserwacji.
KONSERWACJA
Ma na celu uzdrowienie, utrwalenie i wzmocnienie fizyczne substancji zabytku i jego struktury za pomocą odpowiednich metod wypracowanych na bazie nauk przyrodniczych.
Postać zabytku winna pozostać przy tym w stanie nienaruszonym.
Zalecenia współczesnej teorii konserwatorskiej można w istocie sprowadzić do stwierdzenia Hipokratesa, będącego główną zasadą etyczną w medycynie :
PRIMUM NON NOCERE, CZYLI PO PIERWSZE NIE SZKODZIĆ,
A WIĘC NIE NISZCZYĆ, W TYM WYPADKU ZABYTKÓW.
Za Janem Tejchmanem
„Metoda ochrony i konserwacji dziedzictwa architektonicznego"